Johannes op de fiets

Heerlijk gevoel, wakker worden met de wetenschap vandaag niet te hoeven fietsen. Niet omdat ik er een hekel aan heb maar zuiver en alleen om het lichaam rust te gunnen. Geestelijk zit het wel snor, maar lichamelijk komen er links en rechts komen zich enkele mankementjes melden, onder ander nek, rug en schouders beginnen waarschuwingen af te geven en ondanks dat ik met een klein verzetje rij vragen mij been en heupspieren ook om even rust op de plaats.
De eerste week had ik behoorlijk last van mijn eksteroog en kreeg ik vrijwel dagelijks kramp in mijn voeten, maar deze vervelende verschijnselen heb ik er waarschijnlijk uitgefietst en heb ik wat dat betreft nagenoeg geen klachten.

Ik heb nu voor de tweede nacht onderdak in de Auberge van Santiago. Vraag mij niet hoeveel personen er hier kunnen slapen want ik kan het niet op 300  zeggen. Het ziekenhuis van Helmond zou hierin verzuipen. Allemaal zalen van 20 (goede) bedden en iedereen heeft een afsluitbare eigen kast, dus op pelgrims zijn ze wel degelijk ingericht…

De stad Santiago is mooi, maar die pracht  heb je niet voor niets, want de prijzen zijn er ook naar. In vergelijking met de rest van Spanje moet je het hier met de factor 2 vermenigvuldigen en misschien nog wel meer. Bovendien is het erg druk. hoofdzakelijk Spanjaarden en Italianen. Verder is de camino ook bij Duitsers erg in trek, zegt mijn gevoel.

Vanmorgen ben ik om 11 uur naar de kerkdienst geweest welke ruim 2 uur duurde en ik moet zeggen dat het mij geen moment verveeld heb. Alles was indrukwekkend,  met veel ceremonie en bezieling in een propvolle Kathedraal met 2500 mensen. Op het laatst van de dienst was het zelfs nog spectaculair, toen het wierooksvat van een meter doorsnee boven de hoofden de kathedraal doorgeslingerd werd. Ik heb persoonlijk afgetrapt wat de afstand was van de zwieper die het wierookvat, welke  met 8 mensen door middel van een lang touw omhoog gehesen werd en gezamenlijk eensgezind gestuurd. Het bleek een afstand te zijn geweest van zeker 50 meter. Tijdens de dienst ben ik al rondkijkend en nadenkend tot de volgende constatering cq conclusie gekomen. Pelgrims trekken overal naartoe, naar Rome om de Paus te zien, naar Lourdes om een kaars bij Bernadette op te steken en om genezing voor henzelf of een dierbare te vragen. Santiago is anders. Naar mijn vaste overtuiging zijn dit over het algemeen mensen die een grote tocht gaan maken uit dankbaarheid en die tijdens de tocht met de nodige ontberingen, alle tijd en ruimte hebben om na te denken over het doel van het onderweg zijn.

En juist dat stralen ze bij aankomst uit: Dankbaarheid in een ontspannen, deels emotioneerde sfeer. Geestelijk gesterkt en uitgerust, sommigen lichamelijk even wat moeilijker maar voldaan. Kortom mensen met een goede fysieke gesteldheid die bovendien geen enkel probleem hebben om een paar uur in de rij te moeten gaan staan om hun welverdiende compostelaat in ontvangst te nemen. Ook na een niet te onderschatten laatste klim naar het oude centrum van Santiago.

Toen ik om kwart over een uit de kerk en buiten kwam, bleek dat Tonny conform afspraak ook gearriveerd was samen met zijn maat van de laatste twee weken, Kees uit Boxtel. Na een eerste constructief gesprek over onze geplande ontmoeting, zijn wij samen naar de Auberge gegaan en slapen wij vannacht op dezelfde zaal. Met Tonny de Vaan had ik de principe afspraak om elkaar hier te treffen. Hij is vertrokken uit Nederland en ik vanuit Girona, om mogelijkerwijs een gedeelte of misschien wel helemaal samen verder te reizen.
Nadat zij gedoucht waren, zijn wij samen Santiago ingegaan en hebben het compostellaat opgehaald, nogmaals de kathedraal bezocht inclusief (voor mij tweede) mis. We hebben gezamenlijk gegeten onder het genot van een rioja. Het eten was voor alle drie het dieptepunt van onze fietsweken. Zowel inhoud als prijs. Eens te meer aanleiding om morgen te vertrekken naar Fisterra, het uiterste Westelijke puntje van Europa.

Terug kijkend op de reis tot nu toe: Onvergetelijk en ondanks de gedwongen ontberingen genieten van alles en iedereen die ik op mijn pad direct of indirect tegenkom.
Morgen verder met drieën, het zal mij benieuwen.

Na een lange dag met veel klimkilometers, laat in de middag het plein voorde Kathedraal van Santiago de Compostella uiteindelijk opgefietst. Een moment waar ik erg lang naar heb uitgekeken, ik mag wel zeggen enkele jaren. In een mum van tijd flitst alles door je heen: de ontberingen onderweg, de momenten dat ik het moeilijk had, de herinneringen van de aankomst in 2004 met Annie maar ook de wetenschap dat er velen in gedachte en met hele fijne reacties meegereden zijn in de eerste 3000 km. Het is ook niet verwonderlijk dat ik het er emotioneel moeilijk mee had, zeker als je om je heen mensen uit hun dak ziet gaan om samen met vrienden of familie, zijn of haar prestatie te onderstrepen. Voor iedereen heeft zo`n pelgrimstocht zijn oorzaak c.q. uitdaging en voor allemaal geeft dit een enorme voldoening, dat voel en zie je.

Tijdens mijn soms toch wel eenzame tocht heb ik mij enkele weken geleden voorgenomen om op 30 mei te arriveren. Als eerbetoon aan Willibrord, en dat was een enorme morele ondersteuning, ik heb uit deze gedachten steeds moed en kracht kunnen putten met name op eenzame en moeilijke momenten. En hoe gek het ook klinkt juist op die momenten kun je in het stille, natuurrijke uitgestrekte mooie Spanje hierover praten. Ook hier heb ik enorm van genoten, weliswaar met natte ogen, trots dat ik zijn broer heb mogen zijn. Een week geleden reed ik nog met de gedachte: het is geen haalbare zaak om op 1ste pinksterdag in Santiago te zijn. De plannen zijn achterhaald en bijgesteld en morgen om 12 uur ga ik een mis bijwonen in de Kathedraal.

De dag in vogelvlucht. Toen ik vannacht voor de zoveelste keer wakker werd, mijn gevoel zei dat het tijd was en van het geronk op de slaapzaal, ben ik opgestaan, heb mijn boeltje opgepakt en ben naar beneden gegaan om uitgebreid van de door mij ingekochte ingrediënten te ontbijten. Ik had melk, muesli en bananen gekocht. In de tas had ik nog een homp stokbrood en ham en heb daarbij een grote kop koffie gezet en mijn ontbijt was geregeld. Toen ik zat te eten en op mijn horloge keek bleek dat het kwart voor vier was, wat uiteindelijk wel erg vroeg was. Alles op mij gemak gedaan en voor half zes zat ik dan ook op de fiets. Om zeven uur werd het pas licht zodat ik de eerste klim uit het gat van Ourense er toen al op had zitten. Het was wel verrekte koud en zeker in de afdaling was dat niet aangenaam, ondanks dat ik nog twee extra lagen aangetrokken had. Het eerste gedeelte was ook niet zo spectaculair. Het mooie en afwisselende ruige berglandschap van Galicië begon na 50 km, en ik kan je verzekeren dat het weer genieten was ondanks de vele pittige klimmen. Uiteindelijk had ik vandaag de op een na meeste hoogte meters gemaakt, evenals de een na langste tocht. Maar met het einddoel in zicht geeft dat altijd moraal.

Op het moment van aankomst begon het te regenen maar dat duurde maar een uur. Vorige keer was het mij niet opgevallen dat het hier in Santiago zo`n verschrikkelijke commerciële toestand was. Ik heb mij voorgenomen om een dag rust te nemen en niet te fietsen, mijn lichaam vraagt daarom en bovendien kan ik dan morgen de stad met zijn vele bezienswaardigheden bekijken.

Morgen verslag van het stadsbezoek en een evaluatie van ”De Zilverroute” Via de La Plata in grote lijnen.

Dagafstand 136,51 km
Gem. snelheid 14.29 km/uur
Max. snelheid 55,47 p/uur
Daghoogte 1759 meter

Na de grote inspanningen van gisteren, was ik vandaag weer volledig hersteld en had, op een paar akkefietjes na, er weer zin in om door het Spaanse land te fietsen. Allemaal niet zo moeilijk maar die verrekte bulten, die blijven maar komen. Denk je, nu heb ik het ergste wel gehad, en juist dan komt er weer een van 1 of 2 uur klimmen a 6 km p/uur. En zeker hier in Galicië is het helemaal vergeven van de bergen. Gelukkig is de conditie zodanig dat ik volop van de omgeving kan blijven genieten.

Na gisterenavond met mijn Spaanse steun en toeverlaat een heerlijk diner verorberd had en daarbij 1½ fles wijn op had, zou je kunnen verwachten mogelijk heb ik daar morgen last van, nee dus geen centje pijn.

Zo kwam ik vanavond aan na een fikse klim naar de Auberge boven in het oude stadsgedeelte van Ourense en betrapte ik mezelf er op dat ik fluitend binnenstapte bij de receptie met het volkslied van De Rips. Voor mij een bewijs van conditie.

Over het algemeen zijn de bergen begroeid met heesters en veel bloeiende gele brem van soms wel 4 meter hoog, wat typisch is, gisteren was het over het algemeen witte brem. Maar ook andere bloemen o.a. een grof soort paarse hei, waarvan ik de naam niet paraat heb. En overal steken dan die grote zwerfkeien boven uit wat alles tot een mooi geheel smeed. En mooi detail is de bomen die er hier en daar tussen staan. Deze zijn met een fluweelachtig licht groen mos bekleed, wat een sprookjesachtige uitstraling heeft.

Opmerkelijk is wel, dat het het aanmerkelijk drukker wordt met auto`s, wat aangeeft dat de bevolkingsdichtheid in deze streek van Spanje groter is. Vreemd is wel dat er buiten de steden enorm veel huizen staan te verpauperen en onbewoond zijn. Dit is dan ook het gevolg van de aanleg van de vele nieuwe autobanen en daarmee winkels en horeca in de dorpen de nek omdraaien. Zonde, zeker als men weet dat dit gebeurd van onze Europese euro`s… Honderden miljoenen subsidies zijn en worden er ingestoken zoals op ontelbare borden onderweg aangekondigd wordt. En dan te bedenken dat Spanje nog niet zolang lid is van de Europese gemeenschap.

Op de camino Via de La Plata, welke ik aan het fietsen ben, zie ik geen enkele Nederlander en van de sporadische overige pelgrims valt het op dat dit hoofdzakelijk Duitsers en natuurlijk Spanjaarden zijn. Onderweg ziet men er weinig, maar s`avonds in de Auberges is het iedere keer toch weer een hele verzameling. Vanavond zal het mij benieuwen er staan weer 30 bedden in een zaal, dus met andere woorden een borreltje vanavond en oordoppen in.

Toen ik vanmorgen om half acht mijn fiets wilde bepakken om startklaar te zijn na het ontbijt vanaf acht uur stuitte ik al op een probleem. Ik kon niet naar buiten om mijn fiets op te halen in de schuur omdat de deur op slot was en de bazin nog in geen velden of wegen te bekennen was. Om half negen kwam ze verontschuldigend tevoorschijn. Bovendien begon het toen ook licht te regenen wat mij deed besluiten om in ieder geval te wachten tot het droog zou zijn. Kwart over negen ben ik dan toch vertrokken en om een uur of elf kwam de zon met de regelmaat tevoorschijn, wat heel plezierig was in vergelijking met gisteren. Om 4 uur vanmiddag heb ik een half uurtje moeten schuilen en op dit moment is het weer weer goed te noemen. Het heeft mij in de loop van de dag wel doen besluiten dat ik mijn route enigszins aangepast heb omdat juist vandaag de route voor een gedeelte over een niet verharde weg ging. Het risico om hiermee in de problemen te komen vond ik te groot zodat ik uiteindelijk voor zekerheid heb gekozen. Dus van Verin rechtstreeks via Allariz naar Ourense, wat uiteindelijk ook nog zo`n slordige 40 km korter is.

De schelp op mijn fiets heeft ook vandaag zijn waarde weer bewezen. Ik was in de stad zoekende naar de Auberge en spontaan kwam er weer een man die aanbood om mij te voet weg te brengen, wat uiteindelijk ook voor hem een half uur lopen was. Het kwam op mij over dat hij het als een eer beschouwde om een pelgrim naar zijn slaapplaats te begeleiden.

Hoe het morgen zal gaan is voor mij nog de vraag, maar zeker is dat ik nog 120 km van Santiago ben verwijderd. Alleen de te nemen hindernissen, ik bedoel bergen, zijn voor mij nog onduidelijk. Wel wil ik op tijd op pad dus is het heel goed mogelijk dat ik morgen mijn hoofdmissie ga verwezenlijken. Twee dagen eerder dan mijn persoonlijk streven, maar daar morgen meer over… Tot zover mijn verslag en morgen weer verder……………

Totaalafstand 117,97 km
Gem. snelheid 17,66 km/uur
Max. snelheid 56,94 km/uur
Daghoogte 1189 meter

Uiteindelijk gestopt in A.Gudina maar het heeft de nodige energie gekost !

Vanmorgen 6 uur opgestaan, fiets gepakt koffie met een homp brood met jam en weg. Dus voor 7 uur aan het fietsen. Op en neer ging de te berijden weg en ongemerkt steeg hij tot boven de 1000 meter. Door een landschap van hoofdzakelijk weiland(jes)en de dorpen waardoor ik kwam waren zwaar verpauperd en vrijwel onbewoond. De ontvolking heeft hier ook zijn sporen nagelaten wat natuurlijk ten koste gaat van het platteland.

Terwijl ik het Nationaal natuurpark binnen reed zag ik links van mij de Sierra de La Culebra met haar uit stekende bergtoppen liggen en naar gelang ik verder het gebied inkwam werden de te nemen hindernissen steeds heftiger met prachtige vergezichten op de rivier de Tera met zijn vele vertakkingen en verbredingen. De route liep hoofdzakelijk over zeer oude wegen waar dat werkelijk geen verkeer op was en ik bevond mij steeds ver boven de autosnelweg welke ik regelmatig onder mij zag liggen. Zo passeerde ik voor het eerst lopende pelgrims die de zelfde weg bewandelde. Het begint eentonig te worden maar het gebied waar ik door reed was zo geweldig mooi zodat ik ongemerkt op een gegeven moment in de regen aan het fietsen was, nadat ik overigens twee keer gestopt was voor te schuilen voor de aangekondigde (beloofde) regen. Ik wilde graag mijn km`ters vandaag maken dus besloot ik na de tweede keer schuilen door te rijden. Als extra kleding had ik mijn windhopper en veiligheidsvest aangedaan en ben ik moedig aan het vervolg begonnen.

Het was klimmen klimmen en nog eens klimmen, op een gegeven moment kom ik samen te fietsen met een Spanjaard uit Barcelona die ik al een ’s eerder ontmoet had in Bejar zo`n 300 km terug. Toen ik vroeg waar hij voornemens had te stoppen zei hij Gudina en het toeval wilde dat ik ook met die gedachte speelde niet wetend wat mij nog te wachten stond. Het bekende spreekwoord wie a zegt moet ook b zeggen werd op dat moment van kracht. De hevige regen die uit de hemel viel ging onafgebroken door en zo ook de klimkilometers tot boven de 1400 meter. Diverse keren zag ik auto`s in tunnels verdwijnen alleen Johannes met zijne Spaanse maat moest eroverheen. Ze zeggen ooit het werd zwart voor mijn ogen, nou ik kan zeggen dat dat het geval was want iedere keer dacht ik nu zal het wel afgelopen zijn en dan kwam er weer een steiging na een bocht. En mijne maat maar steeds zeggen alles ok en maar antwoorden jes jes. Heel voorzichtig vroeg ik tussendoor van hoe ver is het nog en steeds wist hij mij op een of andere manier weer te stimuleren om door te gaan. Hij wist het geweldig te brengen door te stellen dadelijk een fijn Hostal met bad en lekker eten met een goed glas wijn, en er leek maar geen einde aan te komen. Vernoemingswaardig is het prachtige gebied waar wij doorheen reden, met zijn opmerkelijke kleurenpracht, paars met gele en over het algemeen witte brem in een rotsachtig berggebied. Over wegen die niet zo geweldig waren maar wel auto vrij. Foto`s heb ik geen gemaakt in verband met de steeds aanhoudende regen. Ik ben er achteraf van overtuigd dat mijne maat mij er doorheen heeft gesleept anders had ik nog niet achter mijn lap-top gezeten en had ik mogelijk daar ergens in de berm gelegen kei kapot.

Hij wist de weg en reed regelrecht naar een klasse Hostal bestelde twee kamers bekonkelde wat met de receptioniste en ik kon slapen voor 20,= euro. Nadat ik in bad geweest was en de was gedaan had hij ook een diner geregeld met specialiteiten van de streek Galicie, de provincie waarin wij ons sinds 10 km in bevinden. Wij aten inktvis speciaal bereid in knoflook met stokbrood een overheerlijke salade en als hoofdgerecht karmonade (over dwars) met friet en daar bij hebben wij 2 heerlijke flessen witte huiswijn gedronken en ik mag wel zeggen het was een feest zo lekker. Maar wat kun je anders verwachten na zo`n inspanning.

Volgens de boeken zijn wij vandaag ook het hoogste punt van de Zilverroute, Via de La Plata, gepasseerd en mag ik voorzichtig concluderen dat het zeker niet zwaarder zal worden tot Santiago.
Overal in Galisie merk je dat je op de route naar Santiago bent door de regelmatige informatie langs de weg. Op sommige plaatsen staan de symbolen van Santiago kunstzinnig afgebeeld.

Morgen gaat de route richting Allariz, ik ben er nog niet uit of ik de geeikte route neem of het alternatief. Het weer morgen zal daarop van invloed zijn want het alternatief gaat enkele km over onverharde weg en bij regenweer is dit niet aan te bevelen volgens de boeken.

Het heeft er alle schijn van dat ik vrijdag of uiterlijk zaterdag in Santiago ga aankomen een moment wat ik 3 weken geleden niet had durven hopen. Wij zullen zien morgen weer verder. Overigens met steun van de vele reacties want juist deze impulsen zijn super voor de moraal ( in wielertermen gesproken ) bedankt voor de aandacht en tot morgen……………

Dagafstand 127,55 km
Gemiddelde snelheid 17,30 km/uur
Max. snelheid 52,52 km/uur
Daghoogte 1353 meter

Als je gezondheid het toelaat en je bent in de gelukkige omstandigheid om iedere dag door de mooiste natuurgebieden te kunnen en mogen rijden, ben je een rijk man. Zeker als je weet thuis nog een geweldige achterban te hebben die op alle mogelijke manieren deze reis (onder)steunen. Het echte besef komt dagelijks meermalen langs, bv wanneer ik mij in zo`n geweldig stiltegebied bevind of als ik weer met handen en voeten aan het communiceren ben met medepelgrims. Overigens, deze zijn bijna allemaal te voet en van een andere nationaliteit als ik.

De service van de auberge in Zamora ging vanmorgen in alle vroegte gewoon door. Om 6 uur ging de achtergrond muziek aan en na een goede nachtrust begon mijn dag met een uitgebreide douche en kon ik, nadat ik mijn lakenzak en overige spullen op de fiets bevestigd had, aanschuiven aan een gezamenlijk ontbijt wat bestond uit koffie,thee, melk of jus de orange, en/of onbeperkt muesli met cacao of/en suiker wat goed smaakt voordat je op de fiets stapt.

Zoals inmiddels gebruikelijk heb ik het eerste half uur door de oude binnenstad gefietst en genoten van de vele vakkundig gerestaureerde bouwwerken die de stad Zamora rijk is. Een heel ander straatbeeld als bv s`avonds wanneer het vergeven is van de mensen. Zo kun je het mooi afgewerkte, hoofdzakelijk natuursteen en kiezels in de specie, ook zien als een vakmanschap dat de Spanjaarden wel is toevertrouwd.

Eenmaal buiten de stad kwam ik weer in een groot landbouw gebied met hoofdzakelijk granen en na verloop van tijd veranderde dat enigszins in kleinere akkers en weilanden. Ik zou ze willen betitelen als kleine boeren, denkend in de tijd 50 jaar terug bij ons. Niet spectaculair, wel opvallend.

Na Villarrin lag La Reserva Regional, een natuurpark dat bekendheid geniet omdat het rondom de meren een broedplaats betreft van meer dan 100 soorten vogels. De meren worden kunstmatig van water voorzien, anders waren deze al lang uitgedroogd geweest. Er is een bezoekerscentrum en er zijn diverse observatie punten.

Helaas komt het nog steeds voor dat ik soms verkeerd rij wat altijd tot gevolg heeft dat het dan meer km worden en bovendien alsof de duivel er mee speelt, om het te corrigeren moet ik altijd berg op. Vandaag was dit 2x het geval een keer 12 km en een keer 10 km. Het voordeel was: ik kwam over een geweldig mooie weg.

Maar de inleiding van mijn verslag zegt genoeg, en het zal niet voor niets zijn denk ik dan maar want – De dwaasheid van de weg is nog altijd wijzer dan de wijsheid van degene die thuisblijft en niet vertrekt-.  Uiteindelijk ben ik gestopt in een Auberge in Santa Croya de Tera. Waar het vanavond druk schijnt te worden want er is een groep toerfietsers uit Salamanca onderweg hierheen en zij zullen vanavond ook hier slapen.

Het was vandaag licht bewolkt. Mogelijk gaat het weer iets veranderen en worden wij komende dagen nog verrast met een buitje, voorlopig heb ik hier een bed. Het eerste als je op de zaal komt en dan de bovenste. Morgen verder richting Puebla de Sanabria……..

Dagafstand 116,48 km
Gem. snelheid 18,09 km/uur
Max. snelheid 43,69 km/uur
Daghoogte 527 meter

Het is nu zondagmiddag 4 uur in ik ben om 1.30 uur gearriveerd in Zamora. Ik ben direct de binnenstad ingereden en juist toen ik in de zeldzaam mooie kathedraal binnenstapte begon er een mis welke ik geheel bijgewoond heb. Heerlijk koel in dit kolossale bouwwerk en bovendien een belevenis op zich, de gehele dienst geeft toch een andere indruk dan dat wij gewend zijn, meer toeters en bellen en dat alles op een schitterend altaar. Alles is van marmer en gouden bv het grote gemengd koor staat allemaal in een wit habijt getooid. Na de dienst ben ik brutaal naar voren gestapt en gevraagd om een stempel waarop ik uitgenodigd werd in de sacristie om deze formaliteit te vervullen, waarbij de voorganger te kennen gaf vereerd te zijn om dit te doen. Ik kreeg nog een apart prentje mee voor een behouden tocht naar Santiago. En toen ik via de kathedraal naar buiten wilde gaan was alles afgesloten, wegens siësta, zodat ik weer op zoek moest om de deur los te laten maken.

Eenmaal buiten ben ik via de zeer oude binnenstad richting Plaza Mayor gereden om te kijken of daar een toeristen informatieburo zou zijn. Ik werd aangesproken door een Spanjaard (de schelp doet wonderen) en bood aan mij naar de albergue te brengen wat ik dus met 2 handen aangreep. Toen werd ik echt aangenaam verrast. Eigenlijk was die ook tot half 5 gesloten van wegen siësta maar ik belde toch aan. De uitbater, een Portugees, maakte open en probeerde met gebaren en stemverheffing, vlug pratend duidelijk te maken dat het gesloten was. Toen vroeg hij waar ik van kwam en ik zei Hollanda moest ik vlug binnenkomen, met fiets en al de trap op, en werd de deur weer achter mij gesloten en tegelijk nodigde hij mij uit om hem te volgen 2 etages naar beneden. Daar werd een etensbord bijgeplaatst en het volgende moment zat ik samen met hem uitgebreid aan de spaghetti inclusief water, stokbrood en een goeie fles wijn, en tenslotte nog een toetje na. Een modern strak en schoon albergue was mij ten deel gevallen vrijwel in het centrum van Zamora.

Nadat ik mij ingeschreven had en vroeg wat de te verwachte kosten zouden zijn was het antwoord geheel vrijblijvend dit is een onderkomen voor pelgrims en wordt in principe geheel door de gemeente gefinancierd. Lekker koel, met muren van een meter dik, en moederziel alleen zit ik hier mijn verslag te schrijven. En vanavond, als de temperatuur weer wat gekenseld is, het is nu 45 graden, ga ik nog verder de stad bekijken om tenslotte morgenvroeg in alle vroegte dit ook nog met de fiets te doen . Want dat bevalt mij uitstekend.

De avond was heel gezellig ik heb nl de hele avond aan tafel zitten buurten met een gepensioneerde vlaamse onderwijzer die er kennelijk enorm plezier in heeft om een camino te lopen, ik geloof dat dit zijn achtste was. De gezelligheid het onderweg zijn en het ontmoeten van mensen was wat hem trok en ik kan dit mij voorstellen. Wij waren het er samen ook over eens dat het pelgrimeren niet uit te leggen is wanneer je het zelf niet hebt ervaren, 2 pakken van 1 liter wijn hadden wij samen op ( a 1,40) je snapt wel wij waren de laatste die plat gingen. Gevolg was dat ik in ieder geval vannacht goed heb geslapen, ondanks dat we met 10 personen op de zaal lagen werd er weinig gesnurkt. Wel was er om 5 uur volop bedrijvigheid maar dat is niet zo erg het is alleen het opstaan. Nadat ik mij gedoucht had heb ik uitgebreid ontbeten van de ingrediënten welke ik gisterenavond nog ben gaan kopen inclusief een sterke grote mok koffie, en was ik al om goed 7 uur op de fiets door Salamanca aan het rijden. Wat mij opviel, er waren veel jongelui op de been die waarschijnlijk de hele nacht en ochtend zich tegoed hebben gedaan aan het ongetwijfeld gezellige uitgangsleven, en ik geef ze geen ongelijk.

De stad uit viel mee, ik had gisterenavond nog een kleine studie gemaakt over de te volgen route en het blijkt dat een goede voorbereiding het halve werk is ook bij het doorkruisen van een stad als Salamanca.

Evenals gisteren reed ik door een landbouwgebied en ik ben geneigd om te stellen dat dit de graanschuur van Spanje zou kunnen zijn want pakweg 50 km lang was het alleen maar graan in een heuvelachtig gebied. Opmerkelijk was dat het graan hier wel aan de rijpingsfase is begonnen in tegenstelling van voor de stad Salamanca. Een ander facet wat mij opviel was dat de honderden ha graan niet was verstoord door sporen van spuiten of mesten zoals men dat bij ons gewend is. Ik heb hier geen verklaring voor, wel staat vast dat dit de velden ogenschijnlijk mooier maakt. Tussen de graanvelden waren ook veel perselen die zaaiklaar gemaakt werden of nog gemaakt omdat de oogst van de kikkererwten juist achter de rug is een product waar juist deze streek om bekend staat met zijn uitstekende kwaliteit. Bij het naderen van Zamora werden de heuvels duidelijk steiler en moest er meer geklommen worden en heel sporadisch kwamen de druiven weer tevoorschijn.

Zamora ligt aan de rivier de Duero en heeft een prachtige romaanse brug evenals 14 romaanse kerken welke gebouwd zijn in de middeleeuwen. Ook de levendige terrassen op de Plaza Mayor en de aaneenschakelingen van kroegen eethuisjes en disco`s zijn een bezoek meer dan waard.

Morgen richting Mozar de Valverde en ga ik het droogste gebied van Spanje doorkruisen, het zal mij benieuwen………………………………..

Dagafstand 86,90 km
Gem. snelheid 18,81 km/uur
Max. snelheid 54 km/uur
Daghoogte 595 meter

Vannacht zeer goed geslapen. Te verklaren door de hoogte van 1250 meter enerzijds, maar ook de geweldige rust en stilte die de camping uitstraalde was daar debet aan.

Zoals gisteren gepland vandaag naar Salamanca, de studenten stad van Spanje met als wereldwijde bekendheid specialisatie Spaanse taal, maar ook de geweldige stad waar ik vanmiddag al heb rondgezworven maakt indruk en op meerdere het blijkt nl een toeristische trekpleister te zijn. Dus veel mensen waar ik niet meer aan gewend ben. Maar het is nu eenmaal de realiteit. Men maakt wel plaats wanneer ik, als enigste, met mijn bepakte fiets rondrijd. Overal waar ik binnen een kijkje wil nemen gaat hij in alle gevallen mee naar binnen. En hierop heb ik ook nog geen enkel commentaar of opmerking over gehad. Dus deze werkwijze werkt perfect.

Voordat vanmorgen weer alles gepakt op fiets zat was het al weer half negen zodat het vertrek iets later was dan wat ik gewent ben. Het was dan ook meteen vol in de zon wat wel fijn was omdat de eerste 5 km dalen waren naar Bejar. Toen direct een ferme klim en de warming up zat er op. De eerste twee uren gingen op en af door hoofdzakelijk weilanden waarin en langs opvallend veel loofbomen stonden zodat ik regelmatig in de schaduw reed wat heel plezierig was. Hierna verscheen een meer open landschap dat wil zeggen weinig of geen begroeiingen zodat volop in de zon reed, door hoofdzakelijk weilanden dus veeteelt. De hoogte waarop ik vandaag de gehele dag gereden heb varieerde tussen de 950 en de 1150 meter en steeds moest ik recht de rivier oversteken wat tot gevolg had dat het regelmatig klimmen was. Het laatste stuk veranderde langzaam in een gevarieerd akkerbouwgebied met koren wat nog lang niet maaiklaar was. Met andere woorden, ik heb de natuur ingehaald, zou je kunnen zeggen.

Gisteren heb ik ook al aangegeven dat ik voor mijn gevoel in vorm aan het komen ben. Over mijn hartslag heb ik geen zorgen evenals het eten, dat probeer ik zo gevarieerd mogelijk in te vullen.
Opletten is het geblazen voor mijn spieren, vandaag werd ik er aan herinnerd door bij de beklimmingen te verkrampen in mijn hele benen, aan te weinig drinken kan het niet liggen dus ik probeer maar extra licht te rijden om geen brokken te maken.

Evenals gisteren heb ik om 1 uur net als de Spajaarden siësta gehouden door een uur te slapen nadat ik een uitgebreide lunch genuttigd had in de berm. Onder een heerlijk zonnetje met een temperatuur van 38 graden. Gisteren was het overigens om 12 uur al 40 graden met in de loop van de middag naar de 48 graden

Om drie uur reed ik Salamanca binnen en heb mij aangemeld in de stads Auberge, waar men van alle faciliteiten gebruik kan maken zoals wasmachine, keuken, bestek en pannen maar ook koffiezetapparaat enz. De kosten zijn vrijblijvend. Er staan 5 fietsen binnen en ik schat dat er 8 pelgrims te voet van de accommodatie gebruik maken. Er is een Vlaming bij waarmee ik het geweldig kan vinden wij hebben tijdens het tikken van dit verhaal 2 liter wijn op.

Vandaag heb ik verder geen Nederlanders getroffen alleen onderweg ben ik in totaal een stuk of 10 pelgrims te voet voorbij gereden die allemaal een andere nationaliteit hadden, de meesten Spanjaard.

Salamanca is zoals ik het mogen constateren een geweldige stad meteen rijke cultuur historie. Burgos was tot vandaag voor mij een topper maar ik heb de neiging om Salamanca daar nog een trapje boven te plaatsen, alleen al de Kathadraal maakte een ongelooflijke indruk. Maar ook de Santiago kerk uit de 12e eeuw met een afbeelding van het zwaardkruis van Santiago. Evenals de nieuwe kathadraal met een houten wandschildering, maar ook de vele bouwwerken waarin schelpen en/of schepen zijn verwerkt.. Kortom een stad waarin je dagen rond kunt dwalen en van de ene in de andere verrassing valt.

Dagafstand 94,77 km
Gemm. Snelheid 15,92 km/uur
Max.snelheid 62,34 km/uur
Daghoogte 839 meter

Wat was het een lekkere rustige en mooie camping en wat had ik lekker geslapen in mijn tentje… Geen ommuurd terrein maar een open bogaard van steeneiken mooie staangelegenheid die je zelf uit kunt zoeken en een was- en toillet gebouw zoals je het kunt verwachten in Spanje met veel spiegels en vooral marmer voerde de hoofdtoon.

De batterijen van mijn netbook en telefoon had ik bij 2 leuke Duitse dames aan het infuus gelegd en zijn dus vannacht ook weer opgeladen, en kan ik oa dit verslag schrijven.

Na alles afgebroken en ingepakt te hebben zat ik vanmorgen toch al om 8 uur op de fiets om op mijn gemak door de stad Plasencia te toeren. Mijn ervaring is immers dat, wanneer je dit ’s morgens vroeg doet, er zijn nog geen mensen op straat zijn en is alles even fris. Men heeft hier nl de gewoonte om de straten nat te maken door middel van kunstmatige beregening en/of sproeien. Kortom er zijn alleen maar gemeentewerk(st)ers op straat. Zowel vrouwen als mannen valt mij steeds op. Het grote voordeel om zo te werk te gaan is dat je toch het e.e.a. opsnuift van zo`n stad, en dat het ook geen tijdrovende werkwijze is. Bovendien ben je dan binnen een uur weer bezig met je missie, namelijk “de fietstocht”.

De stad uit via een romaanse brug, het klimmen en dalen is weer begonnen tussen de steeneiken, maar ook akkerbouwgebieden waar men volop aan het oogsten was. Opvallend was dat alle stro de pak in ging, in tegenstelling van het noord-westen van Spanje, waar het versnipperd werd om weer als hummesmest in de grond te brengen.Langzaam ging het beeld weer over in een ruiger gebied en dus meer bossen en natuurgebieden met al haar eerder genoemde schoonheden.

Na 21 km kwam ik door het prachtige middeleeuws stadje, geheel ommuurd met Moorse vestingwerken van rivierstenen en prachtige arcades op de Plaza Mayor. Daarna passeerde ik Carcaboso. Daar staan drie Romeinse mijlpalen. Alle kerken staan in het teken van Santiago, met allen hun raakvlakken met uiteraard de Santiago Apostel Jacobes. De wegen zijn in Exrtemadura over het algemeen goed te noemen op een enkele uitzondering na. Zo kreeg ik na 47 km een waar karrenspoor, de camino waarop ook de wandelaars over gaan. Deze komt uit bij de triomfboog Arco de Caparra, nog gebouwd door de Romeinen.

Gisterenmiddag zag ik steeds de eeuwige sneeuw wat mij toch een beetje benauwde. Zou ik daar helemaal naartoe moeten, zo vroeg ik mij af, maar na verloop van de middag ging ik er links langs.
Vandaag echter heb ik vrijwel de hele dag tegen de witte sneeuwtoppen van de “Sierra de Candelario” aangekeken, en steeds vroeg ik mij af zou het deze keer wel prijs zou zijn? Ik moet immers weer de bergen in, dus je weet maar nooit. Het grappige is dat ik uiteindelijk een paar honderd meter van die sneeuw gestopt ben en de tent heb opgezet op een zeer rustige, mooie camping in Candelario, 5 km voorbij Bejar.

De gedumte ballast gisteren is naar mijn gevoel bijzonder goed uitgevallen, of het moet hebben gelegen aan het smeren van de ketting, want vandaag had ik had ik superbenen om in wielertermen te spreken. Sterker nog, ik heb vandaag op souplesse de beklimmingen genomen. Het bewijs van supervorm werd geleverd toen een Spaanjaard van pakweg 40 aanpikte maar er af moest toen ik eens aan de boom geschut had. En dat is kicken kan ik je verzekeren!

Morgen kom ik kort in de buurt van Salamanca. De provinciegrens ben ik vanmiddag al gepasseerd.
Ik probeer te plannen dat ik in ieder geval zondag ochtend vroeg de stad per fiets te doorkruisen. Een tactiek welke mij bijzonder goed bevalt.

Dagafstand 133,71 km
Gem.snelheid 14,50 km/uur
Max. snelheid 67,25 km/uur
Daghoogte 1419 meter

Vannacht zeer goed geslapen aan de Plaza Mayor in Trujillo, in een knus en sfeervol Hostal. Dus uitgerust om half negen vertrokken onder een strak blauwe hemel. Wel een vrij straffe wind recht van voren maar je kunt niet alles naar wens hebben. De stad uit en Westwaarts.

Het begon met gevarieerde landbouw en al gauw kwamen de steeneiken weer in beeld, met de inmiddels bekende weilanden eronder. Opvallend waren de vele soorten vee die er graasden, verschillende rassen koeien en stieren, geen van allen onthoornd zoals het hoort want onze schepper heeft ze tenslotte niet voor niets hoorns gegeven. Sterk blinkend vee met sterke benen en hoeven kracht stralen ze ook uit. Ook liepen er vele koppels melkgeiten in gemelleerde kleuren, wit, bruin, zwart en bonte evenals kleine en grote koppels schapen en dan natuurlijk die Iberische zwijnen in hun bijzonder donkere schutskleur.

De eerste 42 km vandaag naar Torrejon el Rubio waren er geen winkels of bars zo, werd gewaarschuwd. Het was dalen en klimmen om 3 keer een rivier over te steken, de Rio Tozo de Rio Almante en, na het nationaal natuurpark, tenslotte de Taag.

Vandaag was het weer enorm genieten met name in het beschermde natuurpark dat bekend staat om zijn enorme populatie aan vogels en juist hiervan heb ik genoten. Vanaf de rotswanden volgden de vale gieren, maar ook de zeldzame monnikengieren je fietsbewegingen of ze cirkelden hoog boven de toppen van de rotsen.

De eerste kennismaking met deze grote vogels was bij toeval en heel apart. Ik kijk links van mij zo`n varkenswei in en zag opeens een stuk of 12 van die vale gieren bij elkaar in het weiland zitten. Mijn eerste gedachte was: ” kalkoenen!”  Mis, het bleken inderdaad die gieren te zijn. Ik heb wel direct foto`s gemaakt, want dit was een bijzonder moment. Toen ze weggevlucht waren zag ik dat ze aan een dood varken aan het peuzelen waren. Een mooie voltreffer dus.

Het dal (kloof) waar de Taag doorliep was ook kolossaal en indrukwekkend. Hier waren dan ook nogal wat toeristen, met name om die gieren gade te slaan. Kortom, een indrukwekkend natuurgebied.

Opvallend is dat in deze streek alles schoon en onderhouden is. Andalusië heeft de naam van geweldig mooi met haar witte dorpen, maar mijn overtuiging is dat Extremadura meer in huis heeft wat natuurschoon en landschap betreft.

Ik begrijp nu in ieder geval waarom bv Frans Knapen en Frans Baas zo verknocht zijn aan de “ via de la plata”. Je moet het gezien, geproefd en meegemaakt hebben om te begrijpen wat voor een geweldige omgeving dit is.

Uiteindelijk ben ik vandaag vroeg gestopt om verschillende redenen, de temperatuur liep op naar 40 graden en ik kwam langs een leuke camping, door Nederlandstaligen beheerd (Molenbeersel B.). Een ander argument is dat het wel goed voor mijn gestel is om wat vroeger de pannen er op te leggen.
Nadat ik mijn tentje opgezet had kwam ik in contact met een Nederlands paar, uit Asten, die met de camper aan het rondtrekken waren, Cees en Addy Donker. Die heb ik geconfronteerd met het plan wat ik al weken in mijn hoofd had nl. een kilootje of 10 bagage meegeven naar Holland, want ik ben er wel achter dat ik wat dat betreft iets te royaal van start ben gegaan. Het zal mij dan ook benieuwen of het morgen te merken is, wanneer ik mijn stalen ros weer ga bestijgen.

Het gas probleem bestaat nog altijd zodat ik zo meteen nog maar eens uit ga eten in het restaurant van de camping.

Het plan is om vanavond vroeg in mijn tentje te liggen en morgen op tijd weer te vertrekken, naar een gebied dat steeds stiller en desolater wordt volgens de beschrijving, met middeleeuwse plaatsen, maar ook de bekende Romeinse mijlpalen en de Romeinse ruine “Arco de Caparra” zal ik morgen gaan passeren. Ook zal ik morgen in het laatste deel van de tocht de overgang van het droge deel van Extremadura naar het groene en frisse gebergte dat nu werkelijk naderbij komt. Vandaag heb ik al een hele tijd tegen de eeuwige sneeuw aangekeken dus het zal mij benieuwen.
Morgen verder…………………………………..

Dagafstand 79,48 km
Max. snelheid 53,81 km/uur
Gem. snelheid 18,64 km/uur
Daghoogte 716 meter

De nachtrust in de Refugio mag als heel slecht bestempeld worden en ik ben eigenlijk noodgedwongen om 6 uur aangefietst. 10 Dubbele bedden stonden in de slaapzaal, met aan ieder voeteneind een grote rugzak of een fiets geheel of gedeeltelijk gepakt. Om half elf werd van iedereen verwacht dat hij niet meer naar buiten ging, want dan ging de knip op de deur. De eerste pelgrims lagen al vroeg op bed en ik hoorde bij de laatsten, omdat ik nadat ik de stad bezichtigd had nog even mijn verslag moest schrijven. En ben heel stilletjes de zaal opgegaan in in mijn slaapzak gekropen. Maar al gauw bleek dat het een heel snurkfestijn ging worden, wat enorm storend is. Mijn oordopjes had ik in de toilettas in mijn fietstas zitten en dacht maar geen herrie te maken door ze te pakken. Uiteindelijk werd het een nacht van bijzonder weinig slapen. Toen om 4 uur de eerste lopers zich startklaar gingen maken, kwam er helemaal niets meer van slapen zodat ik rond 5 uur aangesloten ben in de rij om te douchen (één douche met 20 personen),  zodat ik tegen 6 uur aangefietst ben in het pikke donker. Overigens was het wel lekker fietsen en had ik al enkele km’s gemaakt toen de zon zich meldde.  Het was wel een hele ervaring om met 7 nationaliteiten op een zaal te slapen.

Van de gedachte: “ Ik houd vandaag, evenals die Spanjaarden, op het heetst van de dag siësta…”  is uiteindelijk niets terecht gekomen, zodat ik uiteindelijk inclusief mijn pauzes pas na 12 uur gestopt ben.

De tocht van vandaag was niet zo spectaculair, uitgezonderd de laatste 30 km. Ik begon in het donker en reed door overwegend landbouwgebied met,  met de regelmaat van de klok, ook perceeltjes met druiven en olijven ertussen. Ik zou het willen betitelen als keutelboerkes met kleine percelen in allerlei vormen. Ook heb ik enkele boomgaarden met mangobomen gezien. Toen ik weer wat afgedaald was naar de rivier Guadiana werd ik 2x verrast: eerst werd ik overvallen door een enorme hoeveelheid muggen, binnen de korste keren zaten mijn benen vol met muggenbulten en deze vertoonden ook allemaal een druppeltje bloed. Naar mijn anti- muggen- smeersel heb ik natuurlijk te laat  gegrepen, zodat ik mezelf al van alle kanten gekrabt had.  Ineens doken er rijstvelden op, iets waar ik helemaal niet op had gerekend in deze contereijen.

Het interessantste aan dit alles was de waterhuishouding. Alle velden lagen natuurlijk waterpas om deze onder water te kunnen zetten en te houden. Het waren eigenlijk terrassen tegen de heuvels aan en de toevoer van water uit de bergen ging met behulp van betonnen goten. Werkwijzen die te verklaren zijn maar waar men normaal niet bij stilstaat.

Na deze bijzondere ervaring ben ik getuigen mogen zijn van een eerste combine in actie, m.a.w. de graanoogst is hier begonnen. Hierna waren het weer de eiken die het landschap opsierden, echter geen varkens eronder. De grootste verrassing kwam ongeveer 30 km voor Trujillo, mijn uiteindelijke stopplaats. Weilanden met alleen maar bloemenzeeën, zonder bomen of struiken, waarvan men geen voorstelling kan maken als men dit niet gezien heeft. Ik hoop dat het op de bijgevoegde foto`s goed te zien is.

En dan uiteindelijk de klim met een temperatuur van 44,5 graden, van 296 meter naar 611 meter. Iedere 500 meter gestopt om te drinken, maar volbracht, en dat is dan weer kicken.

Een opmerkelijke constatering sinds mijn vertrek uit Sevilla is: ik fiets constant met de zon in de rug. Een feit wat ik op mijn grote tochten niet gewend was. Het heeft ook zijn consequenties: ik moet extra smeren in mijn nek en de oren. Ik voel nl dat deze licht verbrand zijn.

Morgen gaat de rit naar de camping van Monfrague en zal tegen de avond de tent weer opgezet moeten worden. In de omgeving waar ik nu ben is in een straal van 50 km geen enkele camping zodat ik nu voor een Hostal midden aan de sfeervolle Plaza Mayor van Trujillo gekozen heb.

Dagafstand 120,46 km
Gem. snelheid 16,48 km/uur
Max. snelheid 41,23 km/uur
Daghoogte 816 meter